Website door Rocketsuit.nl
(Dr. A.T. Still)
Bewegen is een uiting van leven.
Beweging, beweeglijkheid, elasticiteit, hangen nauw samen met functioneren.
Elke structuur in het menselijk lichaam heeft zijn eigen bewegingen zowel in zichzelf alsook ten opzichte van zijn directe omgeving: hoe klein deze beweeglijkheid ook is.
Bewegingen in de systemen
In het pariëtale systeem (botten, spieren, gewrichten) moeten de botten en spieren ten opzichte van elkaar en binnen hun eigen structuur beweeglijk, elastisch zijn. In het viscerale systeem (de organen) moeten het orgaan naast zijn intrinsieke beweging ook kunnen bewegen ten opzichte van een ander orgaan, een spier of een botstuk waar hij tegen aan ligt (gewricht mee maakt).
In het craniosacrale systeem stroomt de hersenvloeistof in een ritmische beweging als bij eb en vloed door de schedelruimte en het wervelkanaal/complex tot in het heiligbeen: dit veroorzaakt van buitenaf niet zichtbare, heel fijne, maar voor de osteopaat voelbare bewegingen in dit systeem. Vanuit dit systeem lopen deze subtiele bewegingen door tot in het hele lichaam. Al deze bewegingen mogen niet belemmerd zijn en zijn nodig voor een goed functioneren van het lichaam, want het bloed, de lymfe, het hersenvocht en de vloeistoffen om de cellen heen kunnen dan optimaal doorstromen en hun functie uitoefenen.
Verminderde beweeglijkheid en klachten
Bij verminderde beweeglijkheid van de verschillende weefsels zal de toevoer van de nodige bouwstoffen en zuurstof belemmerd raken en kan door ophoping van afvalstoffen op den duur pijn en functieverlies ontstaan in één en later mogelijk ook in andere systemen.
Het natuurlijke afweersysteem kan verzwakt raken of juist overgevoelig gaan reageren, bijvoorbeeld in de vorm van intolerantie, pijn of allergie. Er kan zelfs een ontstekingsreactie optreden als poging van het lichaam om de schadelijk stoffen kwijt te raken. De klacht kan zich op dezelfde plek uiten maar ook in een ander gebied gevoeld worden. Zeker bij de meer chronische problemen gaan deze drie systemen elkaar sterker beïnvloeden en kan de verstoring doorgegeven worden. De drie systemen zijn namelijk door bindweefsel, waarin bloedvaten, lymfevaten en zenuwen lopen, met elkaar verbonden. Tussen de systemen is daardoor een voortdurende wisselwerking aanwezig, een reageren op elkaar.
Oorzaken bewegingsverlies
Door te grote krachten van buitenaf of door processen in het lichaam zelf kan bewegingsverlies ontstaan. Voorbeelden van overbelasting van weefsel van buitenaf zijn: val of kneuzing, littekens of verklevingen (bijv. door operatie), een botbreuk, een zware bevalling of voor de babyschedel een tangverlossing.
Voorbeelden van processen in het lichaam zelf zijn: ziekte, ontstekingen die littekens en verklevingen kunnen nalaten, verkeerde voeding kan weefsel verharden door stapeling van afvalstoffen en een bepaalde genetische aanleg.
Ook emoties hebben hun invloed: angst kan mensen letterlijk doen verstijven. Langdurige stress heeft invloed op de beweeglijkheid (levendigheid) van onder andere nieren en darmen.